OPGERUIMD

Vandaag was het dan zover. De boom moest eruit. Met spijt in mijn hart, dat wel. Hij stond nog zo mooi, hij rook nog zo lekker...en dat voor een Nordman. Waarschijnlijk heeft het toch iets te maken met de versheid van de boom. 
Deze was geweldig. Een prachtige volle boom, en geen naald die het in zijn dunne hoofd haalde om eraf te vallen.
Tot vanmorgen. Op het moment dat ik hem door de kamer naar de achterdeur sleurde liet hij een miljoen naalden vallen. De ultieme kerstbomenwraak! 
Ze zaten overal, tot in mijn BH toe. Nu heb ik een prima stofzuiger, maar het valt te voorzien dat ik tot ver in juni nog regelmatig een naald tegenkom. Geen idee waar ze al die tijd huizen, ergens in de krochten van mijn woonkamer waarschijnlijk.

In tegenstelling tot het optuigen van de boom, wat altijd een vreugdevolle bezigheid is, gaat het aftuigen altijd gepaard met enige weemoed. Ik laat de engeltjes, klokjes en ballen nog één keer door mijn vingers glijden voor ik ze in hun papieren bedje spreid. Tot volgend jaar...
Misschien is dat het wat die kersttijd zo bijzonder maakt: het is maar voor even.
En als ik dan de dozen inpak, kom ik elk jaar weer dat zakje tegen met de 35 jaar oude kaarsenknijpertjes voor in de boom. Elk jaar kijk ik er even naar. Geen haar op mijn hoofd (nou ja, misschien één) die eraan denkt die ooit nog in de kerstboom te zetten.
Maar echt geen enkele haar denkt erover om dat zakje ooit weg te gooien. Een keer per jaar even kijken, dat is genoeg om er weer een jaar tegen te kunnen. Oh denneboom....