What's in a name?

Quilten is vaak compromissen sluiten. Compromissen met de stoffen en de combinaties. Ga je alle stoffen nieuw kopen (rib uit je lijf), of neem je genoegen met de iets minder ideale combinatie uit je voorraadkast. Met het garen dat je nét niet in de tint kunt krijgen die je voor ogen had.
Met het patroon dat het net niet is, waardoor je eraan gaat sleutelen. Bij mij is dat vaak het geval.
Dat is allemaal meestal leuk. Dat maakt het spannend en verrassend. Dat maakt dat je je creativiteit optimaal gebruikt.

Compomissen zijn er nog meer als je een quilt voor iemand anders maakt. Ik heb het nu vaak gedaan. Het resultaat is eigenlijk altijd prima, maar het kost veel hoofdbrekens. Je gaat dan uit van een patroon waar je je zo veel mogelijk aan wilt houden. Je werkt met stoffen die niet je eigen keuze zijn. Je vraagt je voortdurend af hoe de nieuwe eigenaar van de quilt het zou willen hebben, je probeert door zijn/haar ogen te kijken. Máár, de quilt moet ook aan je eigen standaard voldoen. Als ik me er niet goed bij voel, moet het roer om, anders kan ik hem niet afmaken.

Er is echter één ding waarover ik nooit onderhandel. Een ding aan elke quilt dat onherroepelijk van mij is en waar niemand inspraak in heeft. En dat is de naam.
De naam is mijn visitekaartje, daar sjoemel ik niet mee. Voor mij is de naam van de quilt belangrijk. Vaak drukt hij een gevoel uit dat ik heb voor de quilt, of voor de stemming waarin ik was toen ik hem maakte. Het is iets heel persoonlijks, en ik denk ook dat de meeste quilt-ontvangers niet zo geïnteresseerd zijn in die naam. Ik heb tot nog toe nooit iemand meegemaakt die er iets over zei. Niet of ze het een mooie naam vonden, of een lelijke. Sterker nog, als ik de naam niet zou noemen zou er totaal niet over gesproken worden denk ik (misschien moet ik het eens uitproberen).

De naam van een quilt is voor mij de kers op de taart. En hij ontstaat vanzelf als ik aan het quilten ben.