Momenteel ben ik heel streng voor mezelf. En daarom ligt mijn quiltwerk even in de ijskast.
Ik ben namelijk bezig met het voltooien van mijn "gebed zonder end".
Zo'n 7 à 8 jaar geleden kwam ik op het achterlijke idee om een tafelkleed te gaan haken voor mijn enorme tafel. Klossen aangeschaft voor een flink bedrag en een mooi maar bewerkelijk patroon uitgezocht. Ik begon vol goede moed. Maar sáái dat het was. Waarom haakte ik vroeger ook alweer zo veel? Oja, omdat ik begon met kleine werkjes en die zijn altijd leuk. En daarna omdat ik met peuters in huis zat en dan kon ik ze goed in de gaten houden zonder me te vervelen.
Inmiddels kreeg ik een kleinzoon, dus heb ik hetzelfde recept toegepast. Ik begon op te schieten.
De tweede kleinzoon kwam en ja hoor, ik was bijna op de helft.
Maar toen sloeg de twijfel toe. Het zakte wel erg uit op tafel, en elke keer zo'n lap stijven is ook niks, waar moet je hem drogen? Mijn man deed een duit in het zakje: één keer erop knoeien en hij kan weer in de was, als de vlekken er nog uitgaan tenminste...
Aiai, daar lag de lap te verstoffen.
Maar de kleindochters dienden zich aan dus zuchtend en vertwijfeld toog ik weer aan den arbeid. Tot diezelfde echtgenoot (gelukkig heb ik er maar één) ineens opmerkte: hoe is het eigenlijk met je gordijn?
Pling! Alle lampen gingen aan: gordijn!! Ik stoof met een centimeter naar boven en de lap bleek precies groot genoeg voor de helft van het slaapkamerraam (dat aan nieuwe vitrage toe is).
En ik was op de helft van het garen.
Dus snel afgehecht en met de volgende lap begonnen. Want als je zo'n lap hangt, komt het patroon prachtig uit, en zakken de kreukjes er vanzelf uit. Bedankt Frits! (dikke zoen)
Maar ja, haken met meiden in de buurt is niet hetzelfde als met jongens. Ze willen constant meefriemelen en roepen wijzend met hun vingertjes :bloem,bloem.bloem. En peuteren dan in de gaatjes.
Een paar weken geleden zag ik dat mijn versleten vitrage hoognodig aan een wasbeurt toe is (de zon scheen), en heb ik het kloeke besluit genomen dat hij nu maar eens af moet.
Nog vier randen te gaan inmiddels. Mijn streven is één rand per week. Nog best een klus want het patroon is vrij bewerkelijk.
Maar nu gaat het lukken, echt. Al mijn quiltplannen moeten daar even voor wijken, want quilten met een schuldgevoel is ook niks,
Dit verhaal verdient een foto.
De volgende foto komt als ze hangen :-)
Ik ben namelijk bezig met het voltooien van mijn "gebed zonder end".
Zo'n 7 à 8 jaar geleden kwam ik op het achterlijke idee om een tafelkleed te gaan haken voor mijn enorme tafel. Klossen aangeschaft voor een flink bedrag en een mooi maar bewerkelijk patroon uitgezocht. Ik begon vol goede moed. Maar sáái dat het was. Waarom haakte ik vroeger ook alweer zo veel? Oja, omdat ik begon met kleine werkjes en die zijn altijd leuk. En daarna omdat ik met peuters in huis zat en dan kon ik ze goed in de gaten houden zonder me te vervelen.
Inmiddels kreeg ik een kleinzoon, dus heb ik hetzelfde recept toegepast. Ik begon op te schieten.
De tweede kleinzoon kwam en ja hoor, ik was bijna op de helft.
Maar toen sloeg de twijfel toe. Het zakte wel erg uit op tafel, en elke keer zo'n lap stijven is ook niks, waar moet je hem drogen? Mijn man deed een duit in het zakje: één keer erop knoeien en hij kan weer in de was, als de vlekken er nog uitgaan tenminste...
Aiai, daar lag de lap te verstoffen.
Maar de kleindochters dienden zich aan dus zuchtend en vertwijfeld toog ik weer aan den arbeid. Tot diezelfde echtgenoot (gelukkig heb ik er maar één) ineens opmerkte: hoe is het eigenlijk met je gordijn?
Pling! Alle lampen gingen aan: gordijn!! Ik stoof met een centimeter naar boven en de lap bleek precies groot genoeg voor de helft van het slaapkamerraam (dat aan nieuwe vitrage toe is).
En ik was op de helft van het garen.
Dus snel afgehecht en met de volgende lap begonnen. Want als je zo'n lap hangt, komt het patroon prachtig uit, en zakken de kreukjes er vanzelf uit. Bedankt Frits! (dikke zoen)
Maar ja, haken met meiden in de buurt is niet hetzelfde als met jongens. Ze willen constant meefriemelen en roepen wijzend met hun vingertjes :bloem,bloem.bloem. En peuteren dan in de gaatjes.
Een paar weken geleden zag ik dat mijn versleten vitrage hoognodig aan een wasbeurt toe is (de zon scheen), en heb ik het kloeke besluit genomen dat hij nu maar eens af moet.
Nog vier randen te gaan inmiddels. Mijn streven is één rand per week. Nog best een klus want het patroon is vrij bewerkelijk.
Maar nu gaat het lukken, echt. Al mijn quiltplannen moeten daar even voor wijken, want quilten met een schuldgevoel is ook niks,
Dit verhaal verdient een foto.
Dat was nog eens een goed idee van Frits, maar het dan ook een prachtig patroon. Nog even doorhakken en dan weer lekker aa n delapjes.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Ria ;0))