Omdat ik even geen tijd heb om foto's te maken van mijn laatste creatieve uitspattingen, staat hieronder wat leesvoer. Een paar oude blogjes van Hyves, waar ik eigenlijk bijna nooit meer kom.
Een LUSHt voor de zintuigen.
Het begon in Londen.
Voor mij dan. Sophie was al eerder verslaafd.
We liepen door een onbekende winkelstraat en opeens zei ze:"er is hier een Lushwinkel". "Hoe weet je dat?", vroeg ik onnozel. "Je ruikt hem aankomen" zei ze. En verdomd, een kruidige, zeepzoete lucht vulde mijn neus, die enkele tientallen meters verder mijn hersens bereikte toen we de winkel instapten. Walhalla!
Nu moet ik even tussendoor vertellen dat ik al enige jaren geen zeep meer gebruik, omdat dat op meerdere delen van mijn lijf nare effecten geeft (waarover ik hier niet verder wil uitweiden). Ook zonder zeep ruikt een mens heel fris, mits hij zich wast met water. Aan de andere kant bent ik een van die vreemde zielen (er zijn er écht meer), die van jongsaf aan de neiging bijna niet kunnen onderdrukken om in een maagdelijk stuk zeep te happen. Ik doe het nooit, ik ben niet gek, maar de aandrang blijft.
Eenmaal gebruikt, vervliegt de verleiding.
Je snapt dus dat ik liep te watertanden, bij zepen die roken naar chocola en doordrenkt waren met rozijnen en rozenblaadjes. Sophie zocht inmiddels een paar fantasierijke bruisballen uit voor ons engelse bad. Met thuis een praktische douche moet je zo'n kans niet voorbij laten gaan.
En toen gebeurde het .....
Ik keek even bij de crèmes, onaantrekkelijke bruine recyclepotjes, al mopperend over het vellerige voorhoofd waar ik de laatste jaren door geteisterd word, ondanks de vele merken dagcrèmes die ik uitprobeerde. Vet, ok, dat is al een leven lang zo, en houdt de huid rimpelvrij, maar schilfertjes...jakkes !
De klacht werd in het Engels vertaald en de behulpzame verkoopster raadde een hele dure pot aan, waarop ik een aanzienlijk goedkopere uitzocht, die beter rook en door Sophie tot volle tevredenheid gesmeerd wordt. Ik heb geen aandelen in Lush, maar echt...het werkt. Ik had na enkele dagen weer een voorhoofd om door een ringetje te halen.
En toen was het hek van de dam...
In Den Bosch liepen we enkele maanden later onze neus achterna en ging ik volledig los in de Lush. Shampoo in vaste vorm, in een blikje, dus geen plastic afval meer. Een bodycrème die ruikt naar lavendel. Een bodycrème die geurt naar banaan. En als klap op de vuurpijl: BUFFY !
Buffy is een blok met ingebouwd schuurpapier, dat je over je billen raspt (en je benen, je armen en je ellebogen), waarna er een heerlijk zacht, glad en poezelig velletje overblijft.
En ja, je kunt al dat lekkers ook per internet bestellen. Net zo duur als een treinkaartje naar 's Hertogenbosch, maar het spaart een lunch uit. Je mist alleen de reuk van al die heerlijkheden met namen als Angels on bare skin, Sweet pie en Honey I washed the kids.
Tenslotte wil ik jullie mijn nieuwste liefde niet onthouden: een voetcrème met de geur en de kleur van een kruidkoek. Kaneel, gember, kruidnagel, citrus, je maag knort als je je voeten inwrijft. Wel de lucht ervan, maar niet de calorieën.
Wat wil een mens nog meer ?
---------------------------------
Het waaiding.
Sinds een jaar of tien pluk ik de wrange vruchten van het broeikaseffect: de zomers worden aanzienlijk warmer. En zo'n vijf jaar geleden kwam daar een nieuw fenomeen bij: de opvlieger. Zoals jullie al raden laten die feiten zich slecht combineren.
Na veel klagen mijnerzijds en geklooi met natte washandjes, midden in de nacht in enkel een onderbroek in de achtertuin (Ha buurman, had je dat nou eens geweten !), stelde mijn teerbeminde echtgenoot voor om dan maar een airco aan te schaffen.
Na enige uren op internet was ik er al uit: die dingen zijn groot, duur en lelijk, dat alles in de overtreffende trap, en vertonen aldus een treffende gelijkenis met de villa van René Froger. Reden genoeg om er van af te zien.
En toen vond ik hem, mijn grote liefde in hete zomernachten, wanneer hij zacht zoevend vanaf het plafond mijn leden streelt. De ventilator, de propellor, de wapper, het waaiding.
Zacht maalt hij de lucht boven het echtelijk bed, met een uitstraling die qua kleur en vormgeving op een Apachehelikopter niet zou misstaan.
Het heerlijke gevoel als je langzaam afkoelt, het koud krijgt, een laken pakt, een dekbed zelfs, en droomt van oktober, van herfstwind, kommen appelthee met kruidkoek en de kachel......
----------------------------------
De beige golf.
In mijn jeugd gebeurde het nog wel eens dat ik zo'n oud vrouwtje zag met een zwarte jurk en een bloemetjesschort. Maar dat was toen al een uitstervend ras, in ieder geval in Nederland. Bij zo'n vrouwtje hoorde een man met een pet, een kort ribjasje en klompen, hier in de polder leven er nog een paar.
Maar met de frisse synthetische wind van de jaren 50 en 60 kwam daar een nieuwe generatie bejaarde vrouwen opzetten: die van de Trevira balletjesjurk. Eerst bescheiden, zwart, of donkerblauw, met een balletje of een streepje, maar al snel werden de patronen wilder en de kleuren feller, op de voet de mode voor jonge mensen volgend, al kon het de hippe hippiemode in die tijd niet bijbenen natuurlijk, en dat was ook niet de bedoeling: bejaarden waren tenslotte oud en degelijk.
Je zag ook wel chique dames in mantelpakjes, maar de doorsnee oude vrouw droeg toch zo'n knetterjurk met aangebouwde onderjurk eronder, meestal voorzien van een polosluiting en een smal ceintuurtje, om een taille te suggereren die daar al jaren niet meer aanwezig was. Tot zover de historie, zoals ik hem meegemaakt heb.
Wat mij echter sinds enige jaren verontrust, en nu kom ik op de titel van dit relaas, is een schrikbarende opkomst van moderne ouderen (bejaard is inmiddels taboe) die niet alleen assertief zijn (soms op het irritante af), maar zich bovenal hullen in BEIGE. crème-beige, grijs-beige, caramel-beige, wit-beige, kortom allerlei varianten, bij en door elkaar gedragen en alles even kleurloos. What the fuck....?
Waarom in godsnaam dragen moderne ouderen een kleurloos, besmettelijk uniform ? Ok, er zijn uitzonderingen: mijn vriendin Wïlly van 73, die zich uitdost ik kek zwart-wit, uitbundig paars of prachtig bruin velours, alles met bijbehorende oorbellen en shawls.
Natuurlijk is iedereen vrij te dragen wat hij wil, maar ik dacht dat mensen boven de twintig het tiener-kuddedierengedrag inzake mode wel achter zich hadden gelaten. Nee dus: bij de moderne fietsende, actieve oudere hoort een saai-beige broek, jas, poloshirt, schoenen, noem het maar op.
En nu mijn oproep aan alle mensen van mijn leeftijd:
Binnenkort zijn wij aan de beurt, nog 10, 15 jaar, dan zijn wij de nieuwe oude bessen.
WIJ GAAN ONS ANDERS KLEDEN !!
Maakt niet uit hoe, voor mijn part die Trevirajurk, gecombineerd met een beige broek, als het maar geen eenheidsworst is.
Dus ook niet allemaal in de spijkerbroek,(dan krijgen we een blauwe golf) maar gewoon, wat je leuk vind, ongeacht of het mode is, en precies in de kleur die je staat of die je leuk vindt.
Laat zien dat je een individu bent, maak je eigen keuzes !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten